Ik kan er niet omheen, lezer, dat ik enige moeite heb moeten doen om deze band te lokaliseren: ik was gewoon begonnen met luisteren, zonder de CD-hoes of het bijgeleverde promoblaadje te bekijken en bij het horen van het derde nummer, “Kapakasta” dacht ik te maken te hebben met een Finse band. Niet dat ik ook maar één woord Fins begrijp, maar die taal heeft een heel bijzondere soort muzikaliteit in zich en klinkt doorgaans vrij herkenbaar.

Dus toch maar hoes en blaadje ter hand genomen en wat bleek? Gankino Cirkus bestaat uit vier Duitse heren, die gewoon Schorndanner, Wieland, Eder en Sens heten en afkomstig blijken te zijn uit het Frankenrijk, dat deel van Beieren, waar inderdaad nog Frankisch gesproken wordt. De vier zijn al sinds hun jeugd met elkaar bevriend, speelden in hetzelfde jeugdorkest en besloten dan zo’n dozijn jaar geleden een heus bandje te vormen. Traditionele folk uit hun heimat (de polka en dergelijke deuntjes) werd algauw vermengd met meer Noordelijk klinkende dingen en gaandeweg drong Finland beetje bij beetje in de muziek van Gankino Cirkus binnen.

Het is me niet meteen duidelijk de hoeveelste plaat dit is, die het gezelschap op de wereld loslaat, maar het moeten er intussen toch al zeven of acht zijn en er verleenden nogal wat Finse vrienden en vriendinnen van de band hun medewerking. Zo zijn er op opener “Ievan Polkka” zangeres Laura Ryhänen en violist Mikko Kuisma van het voornamelijk als tango-orkest bekend staande Uusikuu en komt Kuisma later nog eens terug voor “Harmiavesi”. Ooit vertegenwoordigde zangeres Sandhja Kuivalainen haar land op het Eurovisie Songfestival en hier is ze te gast op het hierboven al vermelde “Kapakasta” en op het ronduit prachtige “Kuku Kultainen”. Het duo Slack Bird (Dave Klas & Susanna Leppänen) helpt mee om van “Lapuan Pojat” een oerdegelijk feestnummer te maken, waarin folk en punk elkaar helemaal vinden.

De plaat sluit af met een geweldige bewerking van Sibelius’ “Finlandia”, waarop de vibrafoon van Maximilian Eder helemaal in de schijnwerpers gezet wordt. Dat is terecht, want als je de plaat een aantal keer beluisterd hebt, is dat één van de belangrijkste indrukken die blijven hangen: deze plaat geeft aan dat prachtige instrument de ruimte, naast de “klassieke” opstelling van accordeon, klarinet, gitaar en drums/ De klank van Gankino Cirkus krijgt er een soort “volheid” mee, die het feestrepertoire ver overstijgt. Als kennismaking met een erg intrigerende band, kan deze CD wel tellen: ik stel namelijk bij mezelf vast dat ik toch maar eens moet proberen het vroegere werk van het kwartet op te sporen. Da’s meestal een goed teken. Tot het zover is luister ik graag opnieuw en opnieuw naar deze “Suomessa”. Dat betekent, zo schijnt het, “In ’t Fins”…

(Dani Heyvaert)